Χωρίς
παραπετάσματα
σκιές
δυσανάγνωστες
διαφεντεύουν
και διαφεντεύονται
από
μια άμορφη ύλη
στα
περιθώρια της υποταγής.
Αρνούνται
να
σκεφτούν και να μιλήσουν
ενοχές
ξεπλένουν
αντικρίζοντας
όρια μνήμης
σε
κατεδαφισμένους φόβους.
Μόνον
τα μάτια τολμούν
να
στάξουν
την
έλλειψη της παρουσίας
λίγο
πριν πλησιάσουν οι λέξεις
που
δέχτηκαν να περιγράψουν
την
έλευση της απουσίας
στις
τάφρους του χρόνου.
