Στον
λήθαργο του μυαλού
απελπισμένα
μάτια ψάχνουν
πανί
ιστίου στην άπνοια του ανέμου
απωθώντας
την φθαρτή και ματαιόδοξη φύση
για μια ακόμα πλεύση
στις αβυθομέτρητες θάλασσες του νου.
Λησμονημένη σάρκα
βυθίζεται σε αλλότρια κύματα
που προσπερνούν την εγκατάλειψη
παραμορφώνοντας μια ακόμα απώλεια
σα συγγενεύει με την συνήθεια.
Χωρίς ενοχή
δανείζεται λίγη από την αγάπη
σε ταραγμένους καιρούς
ως να ’ρθει η αποκάλυψη
στις τελετουργικές εκπνεύσεις της παλίρροιας.
