Χτίσαμε τη ζωή μας
σε ραγισμένους ήχους
με αδιάτρητες σιωπές
κι ακόμα είμαστε όρθιοι
σε καταρρέουσες βεβαιότητες
που ακόμα θρέφεται με ανάσες.
Ποια θεότητα
καλά κρυμμένη μέσα μας
αφουγκράζεται σιωπηρά ανάγκες
και ελπίδες στέρεες;
Με λαχτάρα οικοδομούμε λέξεις
αναπολώντας μεθυστικά
τετελεσμένα καιρών αιμάτινων
για να επιστρέψουμε στοργικά
σε πληγές και δροσάτες χίμαιρες
που θα γράψουν
τα ελεγεία της χτίσης μας.
