Το τελευταίο δάκρυ της αθωότητας
κύλησε
με βλέμμα στραμμένο στο αναμενόμενο
με τη σιωπή να κουβαλά ανείπωτες λέξεις
σε κείνο που έρχεται
στην ανασφάλεια μιας ερημιάς
που πρέπει να ασκηθεί
για να κατανοηθεί
η ιδέα της λύπης.
Το τελευταίο δάκρυ της αθωότητας
ναυάγησε
με μάτια κλειστά
στα ναυάγια μιας θύμησης
που πρέπει να βυθισθεί
για να κατανοηθεί
η ιδέα της απουσίας.
Το τελευταίο δάκρυ της αθωότητας
αθωώνει την ενοχή
στην καταδίκη των αγαλμάτων
σαν πέφτουν στάλες βροχής
μουσκεύοντας τα πετρωμένα τους μάτια
στην αιώνια ακινησία της θλίψης
καθώς ενηλικιώνεται η ιστορία.
