Μη μου βάζεις φράχτες στη θάλασσα
κι ύστερα εγώ,
πως θα μπορώ ν’ αγναντεύω ορίζοντες
πως θα τιθασεύω πόθους για νέα ταξίδια
πως θα σεργιανώ στην άμπωτη της ψυχής
πνιγμένη στις παλίρροιες του πάθους;
Αναπολώντας θα φεύγουν οι μέρες
κι όπως το αίμα θα θυμάται
φυλακίζοντας πάθη σε υγρές φλέβες
θα ψηλαφίζει κύματα σε στεγνές θάλασσες
πιάνοντας το σφυγμό τους
στους αμετάβλητους σχηματισμούς
προφητεύοντας ασχημάτιστες αισθήσεις
σε επίγειους τριγμούς ανόρθωσης
των συναισθημάτων.
Σε οριζόντιες ζώνες… κάποτε
κάθετα θα συναντηθούν
μ’ εκείνον που χαϊδεύει όνειρα σαν κοιμούνται
στους κυματοθραύστες της υπομονής
στα αξημέρωτα πρωινά της μνήμης
στη καμπύλη των χρωμάτων μιας ακόμα νύχτας
που ασπατάληστα φεύγει στις αιωρήσεις της μέρας.
