Θα
φυλάμε ως προσανάμματα… λέξεις
στα
καρβουνιασμένα νοήματα της λύπης
για
να μην καεί η σιωπή των αισθήσεων
από
την αφλογία του χρόνου,
καθώς
παλεύουν με στάχτες
να
σώσουν τη φωτιά
συλλαβίζοντας
φλογίσματα φθόγγων
στους
μετεωρισμούς γόνιμης σπίθας
υπερβαίνοντας
νηφάλια αναλογίες
ως
να φθάσει να λάμψει το αόρατο.
Εκεί
βρίσκεται κρυμμένη η ενέργεια
επικηρυγμένων
συναισθημάτων
που
πρέπει να αποκαλυφθεί
ενταφιάζοντας
τρυφερά απομνημονεύσεις
με
λιτανείες άηχων ήχων
στις
εκρήξεις του πάθους.
Εμείς,
οι προσωρινοί υπερασπιστές της ιερής φλόγας
πάντα
θα διώχνουμε μακριά τα κοράκια
μη
φάνε τις σάρκες εκείνου
που
αλυσοδέθηκε από τους θεούς
στο
μεγάλο βράχο της γνώσης…
κι ας γυροφέρνει ο θάνατος
σε ματωμένους προσανατολισμούς
ως την Ωκεάνια μήτρα
το όνομα του Π ρ ο μ η θ έ α
θα μείνει στην αιωνιότητα ρουφώντας
Αθανασία
στις πυρακτώσεις της μνήμης.
