Αόρατες συντεταγμένες επιθυμούν... τη Σὐζευξη

Δεν ξέρω τελικά πόσο ορίζουμε τις ζωές μας ή πόσο ορίζονται
από δρομολογημένες καταστάσεις.
Σκέψεις πολλές οδηγούν σε συμπεράσματα, σε αποφάσεις,
παραγκωνίζοντας το συναίσθημα,
για να επικρατήσει η λογική των πραγμάτων.
Κι είναι η φυγή στα βιβλία
η σίγουρη απομάκρυνση κι εύρεση μιας γαλήνης
που ακουμπά σε λόγια διαδρομών
που άλλοι περπάτησαν,
για να περπατήσουμε κι εμείς
με καθαρότερη την διαύγεια
και την κατανόηση εκείνης της συγνώμης
που δεν ειπώθηκε ποτέ.

Δεν μπορεί, υπάρχει η λύτρωση
μόνον και μόνον γιατί ακόμα μπορούμε να υπερασπιστούμε
τα άλλοθι πράξεων
που αν και δεν είχαν αφετηρία εμάς,
καλούμεθα να επιλύσουμε.
Γιατί δυνατότερος είναι εκείνος
που βρίσκει εφαρμόσιμες λύσεις σε διογκωμένα προβλήματα.
Υπαρκτές ανάγκες με αόρατες συντεταγμένες
επιθυμούν την σύζευξη
σε κείνο που φαντάζει ανέφικτο και γίνεται εφικτό,προσβάσιμο
με τον λιγότερο δυνατό πόνο.

Τούτος ο πόνος επιμένει να θρέφει την αξιοπρέπεια
που λαβωμένη εξακολουθεί να αντιστέκεται στη σήψη
ματαιώνοντας διαρκώς
την αναδόμηση μιας βεβαιότητας
που ως πριν ίσχυε...