Ανασαίνει η νύχτα στο προσκεφάλι
την ώρα που αναπαριστούνται πόθοι
στα σεντόνια του πάθους,
εραστές αποπλανιόνται με φλύαρες ανταμώσεις
σώματα πνίγονται
εκεί που τα ετερώνυμα έλκονται
στις σταλμένες μυθωδίες
της συμπαντικής αγάπης.
Οι μέρες αδικούνται
στις ρητορικές επαναλήψεις
μιας σιωπής που οικοδομεί απουσίες
κάνοντας τον χρόνο να δακρύζει
στις αντιπαροχές της λύπης.
με θυσιασμένους λυγμούς
στα θεμέλια της απελπισίας.
Έμειναν τα αποτυπώματα της αφής
να ταξιδεύουν στην πλάτη
η μυρωδιά στο δέρμα
στις επώδυνες συναντήσεις με την μνήμη
στο ακίνητο κενό της κάμαρης
με τα φιλιά αποτυπωμένα
στους λευκούς τοίχους.
