Νάναι άραγε Αχειροποίητα τα λόγια
που συνόδεψαν τις θνητές σκέψεις
στα παρένθετα μονοπάτια της ποίησης;
Δακρυσμένα γράμματα στη σειρά
δραπετεύουν σε σελίδες άγρυπνες
υμνώντας ανέγγιχτα σκοτάδια
και μελαγχολικά δειλινά,
απενοχοποιημένα
γράφουν αναδυόμενους χρωματισμούς
στην υπερβατικότητα του ονείρου.
Ξέρω, πως δεν μίλησα τότε
όχι πως τώρα μπορώ
αδυνατώ,
μόνον τα μάτια μπορούν
να μιλούν στον θόρυβο
που προκαλεί η μνήμη,
με τις αισθήσεις
να σαγηνεύουν την ανάμνηση
και να την γράφουν στο χρόνο
σαν δακρύζει το απόσταγμα
από το άρωμα της φυγής σου.
Αχειροποίητα τα λόγια
ξέφυγαν θαρρείς από τη σκέπη τ’ ουρανού
βάφοντας άχραντα ηλιοβασιλέματα
στα περιγράμματα
κωδικοποιημένων στεναγμών αναζήτησης.
