Κι όταν με ρώτησες, αν έμαθα να κολυμπώ;
Ξαφνιάστηκες όταν είπα:
«Τα δάκρυα, η θάλασσα του ναυαγισμού μου»,
εκεί πρώτη φορά τα χέρια μου άνοιξα
επιδιώκοντας να επιπλεύσω,
να μη χαθώ στους βυθούς των βλεμμάτων
με καταδύσεις στα άγνωστα νερά της ψυχής σου.
Ανταριασμένος ο καιρός
με κύματα τρικυμισμένα στα λιμάνια της υπομονής
κι εσύ εκεί – όρθιος - να γεύεσαι
την παλίρροια των στεναγμών
την αλμύρα στα μάτια
επινοώντας την ανυπαρξία.
Ίσα να δαμαστεί η απελπισία
είχα πνιγεί
σε μια κόκκινη θάλασσα
πνιγμένη στη λαχτάρα του… «Σε θέλω».
