Θα ξυπνήσεις μια μέρα
και θα δεις (αν δεν τα έχεις ήδη δει)
αετόπουλα στο δρόμο
με προδομένη περηφάνια
να ψάχνουν ψίχουλα
σκίζοντας πλαστικές σακούλες
σε βρώμικους κάδους
ντυμένα αδιέξοδα
που άλλοι τους φόρεσαν
επιδιώκοντας τον αφανισμό τους.
Άνεμοι τότε θ’ ανοίξουν φτερά
για ξένες πατρίδες ελπίδας
αποτυπώνοντας την απουσία
στην καρδιά εκείνων που επιμένουν
να κρατούν την ανάμνηση αετόπουλων
που μακριά πέταξαν
επιθυμώντας να επιβιώσει το όνειρο
από την λαίλαπα των καιρών.
Δεν είναι που θέλησαν το ταξίδι
είναι που εξαναγκάστηκαν
σε ποντοπόρες πτήσεις λίθινων χρόνων …
