Ο άνεμος φύλαξε στη μνήμη
ματωμένες λέξεις
και τώρα κάθε που φυσά
έρχεται και ψιθυρίζει
ανυπότακτες φυγές σε τεντωμένα τόξα.
Με τα μάτια πλέον ακούς
τα βήματα πάνω στις χορδές
σαν λυγίζουν τα δέντρα
ως το παράθυρο που κλείδωσε
την τελευταία ανάμνηση
ίσκιου που ξεμακραίνει σε δρόμους θλίψης
επιθυμώντας
να επιβεβαιωθεί η προφητεία
που χρόνια τύλιξε μύθους
στη ρευστότητα του χρόνου.
Δίκαια πια, ο άνεμος ανιχνεύει προθέσεις
με επιδρομές σε λόγια που δεν ειπώθηκαν
επιδιώκοντας έστω για μια φορά
ν’ ανοίξουν οι διαθήκες της σιωπής
που σφράγισαν
την αναποτελεσματικότητα διαλόγου
ξεκρέμαστου
στα κρεματόρια της λύπης.
Μάταια τόσες νύχτες
με αγωνία στα χείλη περιμένουν
να πουν «καληνύχτα» στην απουσία…
