Αθροίζω μοναξιές,
εκεί που πάντα αφαιρώ
την δική μου μοναχικότητα
οι άλλοι την διαιρούν
στα γινόμενα της θλίψης
στις αναλογίες του πόνου.
Νύχτες διάφανες, με θυμάμαι
να ενδύομαι ταξίδια χωρίς επιστροφή
στις ενδοχώρες της ανυπαρξίας
με άγονες πλεύσεις
σε αράγιστες θάλασσες.
Ένας μικρός ναυτίλος,
που στην καρδιά αποτύπωσε ήλιους,
με ανοιχτά πανιά στη μνήμη
να προσδιορίζουν την απουσία
με μελαγχολικούς κόμπους
μιας θύμησης πικρής, αμίλητης
σαγηνεύοντας ανένδοτα κύματα
και στοργικούς ανέμους
μη θρέψουν αφανισμούς,
με την πυξίδα πάντα στραμμένη
να δείχνει μια άρκτο μικρή
στο άπειρο του γαλαξία
στους αυτοεξορισμούς
στη χώρα του Άλφα... Α-γΑ-πΩ.
