Κάτω από ουρανούς που αλλάζουν
στέλνοντας κεραυνούς και λάμψεις,
στάζουν ποιήματα
καλούν αστραπές
να οδηγήσουν αισθήματα
σε πτήσεις θάρρους,
με χαμόγελα φωτίζουν φάρους
σε τρικυμισμένα τοπία άμοιρων προσανατολισμών
για να αντέξουν φως ακριβό σε υγρά βλέμματα
σώζοντας πνοές σπαταλημένες
σε ανατολές που έδυσαν
σπαταλώντας την τελευταία ελπίδα προσαρμογής
σε αυθαίρετα παλιά κοιμητήρια αγγέλων,
έφυγαν ξαφνικά
κάνοντας εικόνες ξεχασμένων ναών να δακρύσουν
τη θνησιμότητα μνήμης
που σε κρύπτες γερνάει.
Δεν χωρούν άλλες αναμνήσεις
σε χαμού αντιστάσεις
σε λέξεις που λένε « αντίο »
σε τοπία άμοιρων προσανατολισμών…
