Μεγαλώνουν οι αποστάσεις
κάθε φορά που οι αλήθειες μικραίνουν
περάσματα στενεύουν σε ζωγραφιές τέλους
παγώνοντας μαγικές εικόνες
με τις εποχές ν' αλλάζουν.
Ακόμα κι η μέρα έμαθε να συνομιλεί με την νύχτα
στους ακριβοθώρητους συμβιβασμούς
κι ο αέρας σήκωσε απαλά φύλλα να αιωρηθούν,
να φέρουν χάλκινο χρώμα
στον αχό του δάσους που τώρα σε νανουρίζει
με το όνειρο να σαρκώνεται σε υποταγμένη σιωπή
που συνειδητά επιλέγεις.
Φτερουγίσματα έρχονται και παρέρχονται
στου πεπρωμένου τις πτήσεις
σιγανά εξασκούνται στα μικρά στα λίγα
σε δρόμους που κλείνουν
κι άλλους που ανοίγουν
ξεκρεμούν μοναχικά
από τα σύννεφα την ελπίδα.
Το φως που αχνοφαίνεται αχνοφέγγει
διδάσκει, πειθαρχεί
ιεραρχεί προτεραιότητες
που για καιρό υποτάσσονταν
στο βίαιο μιας καθημερινότητας,
αν και για χρόνια πάλευαν με την ανθρώπινη φύση
τώρα ξεδιψούν χείλη ξερά
από φιλιά πλυμένα, σχεδιασμένα
στα ξέφωτα του μυαλού σου.
