Στάζει λέξεις η μνήμη τ' ουρανού
σε σελίδες λευκές
ανακυκλώνοντας την ανάμνηση.
Κι είναι το ξάφνιασμα από άρωμα ποιημάτων
που ακόμα δεν έχουν γραφτεί
στην αφοσίωση που υπερβαίνει
την αναπαραγωγή των αισθήσεων,
νύχτες που αγκαλιάζουν ασώματα σώματα
φύλλα τρεμάμενα σε καταιγίδα αδούλωτη
με φωτοβολίδες να λαμπυρίζουν
κόσμους σκοτεινούς, ανύπαρκτους
στη μυθολογία ονείρου ανέγγιχτου
με τα σημάδια της λύπης
σε ραγισμένα μάτια
σε χαρακωμένα δέρματα
με ξεβαμμένη πια
τη θάλασσα των συγκινήσεων.
Κεντημένα γράμματα
καλούν αποστάσεις κι απρόσιτους προορισμούς
που χωρούν σε ψυχές
φάροι που μαγικά φωτίζουν
καρδιές σπασμένες
χορδές που βγάζουν φωνή
στο μακριά του χρόνου
