Πως είναι να μοιράζεσαι
μια αύρα, μια δροσιά, ένα αεράκι θαλασσινό
να βουτάς το λευκό σου
στο μαύρο του άλλου
να το ξανοίγεις
μια μέρα ζεστή
για να πάρεις χαμόγελα
που για μια στιγμή φωτίζουν σκοτάδια
σε τρυφερές παύσεις
σα διώχνουν τη λύπη
σε μια παρένθεση μικρή
εκεί που η σκόνη
εξακολουθεί να πνίγει το παρόν και το μέλλον.
Πως είναι χαρακωμένα βλέμματα
ν' αστράφτουν, να βουρκώνουν χαρά
γεύση και νοσταλγία
μιας στιγμής προσέγγιση στο πουθενά
τότε που οι λέξεις δεν μίλησαν
κι άφησαν τα μάτια να πουν
όσα η η καρδιά θα μπορούσε
αλλά δεν μπόρεσε
δεν τόλμησε
με ανυπεράσπιστα αγγίγματα
στις άοπλες συναντήσεις.
Ακόμα δεν κατάλαβα
πως είναι να συλλέγω κομμάτια από φως
να τα συναρμολογώ ένα-ένα
να τα σχηματοποιώ σε ήλιο
να φωτίζουν κορυφές σαν βραδιάζει
στα δειλινά των βουνών
ανάμεσα σε δέντρα ελπίδας
που κρατούν μυστικά φυλαγμένα
εξομολογήσεις και λόγια
αφημένα στην συμπαντική ισορροπία.
