Χαθήκαμε στο ανελέητο κυνηγητό του χρόνου
κι ούτε ένα διάλειμμα
στα χαρακώματα των ωρών
τότε που περιμέναμε να φανούν
τα δευτερόλεπτα της συγνώμης
ίσκιοι βγαλμένοι από κουτιά μαγικά
που περιφέρονταν
με κομμένες ανάσες
στις δοξασίες του τέλους.
Εκεί που όλα ούρλιαζαν
κι οι σφαίρες χτύπαγαν κορμιά αλαφιασμένα
ρώταγες κάθε τόσο:
"Θα ξαναβρεθούμε σε απόηχους σιγαλιάς
να κεντήσουμε λέξεις
στα σεντόνια της θλίψης";
Ακόμα και τώρα η απάντηση εκκρεμεί στα χείλη
μόνον τα μάτια απαντούν με απόγνωση
σ εκείνο που είναι ήδη γνωστό.
Δεν ξέρω, ίσως ποτέ να μην ήξερα
ή να μην ήθελα να μάθω.
Με κούρασε η αυγή τόσων πρωινών
να φυλάγομαι από μια αγάπη
που πλήγωνε νύχτες και δειλινά
παγιδεύοντας όλες τις αισθήσεις
καταδικάζοντάς τες στην ομηρία της σιωπής σου.
