Συνήθισα να κολυμπώ σε στίχους
άγνωστων ποιητών
βράδια που χόρταινα
από δικές σου λέξεις
να γυροφέρνω σε εκπατρισμένους στοχασμούς
να επιβιώνω από πνιγμούς
είλωτας σε υπερρεαλιστικές φρενίτιδες
να υπηρετώ
να υποτάσσομαι
σε ικεσίας εικόνες
που ανεμίζουν την έλλειψη
συναισθήματος ακριβού σε άτακτα σχήματα
επαληθεύοντας αποστάσεις χωρισμού.
Έφτασα να αναλώνομαι
σε μοναχικούς διάπλους
σε παλίρροιας ρεύματα
κόντρα σε κείνο που πάντα ήθελα
μια άμπωτη που γαληνεύει το "είναι", το "πρέπει"
μια ζωής που εμπεριείχε
αντανακλάσεις νηνεμίας σε ταξίδια ποιητικά
σε λιμάνια γνώριμα και οικεία
αρμενίζοντας το γαλήνιο ως χθες όνειρο.
Τώρα αναβλύζουν μέσα μου
οι ανταλλαγές που πρέπει να κάνω
να υποτάξω όλα εκείνα που θέλησα
με όλα εκείνα που μπόρεσα να κάνω
αφού εσύ δεν μπόρεσες να δια-χειριστείς
κύματα που στα βράχια σου
επί τόσο καιρό έσπαγαν.
