Αναζητώντας την μακρινή καταγωγή
βρίσκω τα πρώτα κύτταρα να αναπλάθονται στο φως
στο νερό των δακρύων
εκεί που αμυνόμενος έπαψες ν' αγαπάς
στις άλυτες λύσεις
του μονόδρομου που ακολουθείς
στο λίγο που είναι αρκετό
να σ' εγκλωβίζει στο μακριά
για κείνο που ποτέ δεν έπαψες ν' αναζητάς.
Καμιά σκέψη, καμιά αλήθεια δεν τρέχει
σε δρόμους με κλειστές γέφυρες
με σύνορα κλειστά
με χαμένα ίχνη,
σβήστηκαν μαζί με τον ήλιο
θριαμβεύοντας τη σκοτεινή πλευρά
του ανομολόγητου
του αμίλητου
σε φθινόπωρα που τον κύκλο τους έκλεισαν
στάζοντας οι τελευταίες σταγόνες
σε δειλινά που χρύσισαν για τελευταία φορά
στις αναβάσεις των ματιών.
Τώρα ο ύπνος δεν ξαγρυπνά, κοιμάται
κι ο πόνος λειαίνεται στο αμόνι του μελλούμενου
εκείνου που ίσως αύριο να συμβεί
μη μείνει άστεγη η προσμονή
στου καιρού τα γυρίσματα
στο για πάντα άδικα χαμένο.
