Σώματα ανένταχτα ταξιδεύουν με σκόνη
υπνοβατώντας σε ώρες
που άνεμος σκορπάει δάκρυα στα σεντόνια
σμιλεύει χρόνους
σε αμφορείς ναυαγισμένους αποσυντιθέμενων βυθών
σε στεναγμούς δέντρων με κλαδιά γερμένα
σπάζοντας φτερούγες
να μην μπορεί το πέταγμα
να ψιθυρίσει εκείνα που πονάνε
είδωλα αντικριστά σε γύρους θανάτου
διψασμένα για αντοχές που σπάνε γρανίτες
φλόγες που περιστρέφονται σε κύκλους
μιας αλήθειας εικονικής και μάταιης.
Ποιο από τα δυο πολεμά και ποιο νικά
σε χρόνους μεταφυσικούς
στης μυθολογίας τα όρια
ταγμένα στο άνυδρο τόπων
σε στέρνες κλειστές
απ' το πολύ που έδωσαν
τώρα ποτάμια στεγνά που φεύγουν
επιστρέφουν να βρουν την πρώτη τούφα χιονιού, την πηγή
να χορτάσουν αρχής γέμισμα
από υποσχέσεις σύννεφου
που διέρχεται περάσματα κορυφών και στάλες στάζουν
σε συνειδήσεις καταραμένων ποιητών
για να γράψουν το μελάνι
με τ' ακρωτηριασμένα τους μέλη
