Επαναπροσδιορίζεις την σχέση σου με τον θάνατο
ίσως γιατί ποτέ δεν την άφησες
πάντα την κουβαλούσες μέσα σου
περιπολούσε σε μήνες θλιμμένους
δολοφονημένους σε νύχτες αγρύπνιας
σε ημερήσιες λιτανείες φθοράς
σαν φορεμένα ρούχα
με μυρωδιά ιδρώτα από λεηλατημένα φιλιά
στο ασύνορο του χρόνου
τότε που σκότωνες απογεύματα
και βράδια ψυχρά
σε άδεια δωμάτια.
Χυμένες θάλασσες σε πεζοδρόμια θλίψης
χωρίς να μπορούν καράβι να βρουν
να ταξιδέψουν τις ενταφιασμένες προεκτάσεις
του ναυαγίου μέσα σου
στις παλίρροιες που έκρυβαν επιμελώς
τους υφάλους ονείρων δανεικών κι ανεξόφλητων στο χρόνο.
Κι αυτό το πρωί ξυπνάς με πληγές
που σου τρυπά η σκόπελος το άγριο των συναισθημάτων
χωρίς να μερεύει τον πόθο
σκίζουν το ασάλευτο μιας ζωής μικρής
στο ψεύτικο ανομολόγητων παραισθήσεων
στο παραλήρημα στεναγμών που βυθίστηκαν στο κενό
σφάζοντας οριστικά και αμετάκλητα
εκείνο το όνειρο του ανεναυπηγιμένου ταξιδιού σου.
