Στρώνεις στα μάτια τις λύπες
εκείνες που ανασκευάστηκαν
σε περιόδους σιωπής
στις εκβολές της φυγής σου
στην αμφισβητούμενη επιστροφή
ενός γυρισμού κυνηγημένου
από εκείνα που άκουσες
και όσα με λόγια κατἐθεσες
στης ξενιτιάς τη στεριά
στου πόνου τ' αναχώματα
που μόνος σου έστησες
διαφυλάσσοντας αποχωρισμούς πικρούς
σε σύνορα αντοχής
με σταγμένο το λιγοστό φως στη διάμετρο κύκλου
που σωπαίνοντας έκλεισε.
Μικραίνουν τώρα οι ώρες
και θάνατο φέρνουν
σε ροές που ξεχάστηκαν
στο απάτητο που χρεώθηκε
με επικίνδυνους βηματισμούς
κλειδώνοντας όλα εκείνα που συνδέθηκαν μ' εμάς
στις οθόνες του παραλογισμού
στο γέρμα μιας απόρθητης αγκαλιάς
με θρύψαλα στους πνιγμούς της μοναξιάς
μαδώντας τους ύπνους
σε βρεγμένα σεντόνια με κρύους ίσκιους
σε νύχτες σιγαλιάς
με φωνές που χτυπούν κι αγριεύουν τον πόνο
θέλοντας να εξημερώσουν τσακισμένα συναισθήματα
στους εκκλησιασμούς των πόθων
στις αγιογραφίες της αγάπης
στους κρατήρες του πάθους.
Ηττημένες ψυχές σε νικημένα σώματα
με λόγους που αέρας τους άγγιξε
με άλαλες ηχώ
κλαίνε την απώλεια κεραυνών που χτυπήθηκαν
σε αδηφάγα αλεξικέραυνα
χωρίς σχήμα
με σάλπιγγες σιωπηλές
υποδέχονται σιωπηλούς ουρανούς
στις λεωφόρους σκοτεινών φεγγαριών.
