Έπλεξα με τα μαλλιά σου κύματα
και σ' ένα βράχο άφησα υγρά φιλιά
να τα στεγνώσει ο ήλιος.
Στα χέρια σου αντίκρισα νησιά
και πέλαγα σε τόπους μακρινούς.
Χανόμουν στων χειλιών σου τον Παράδεισο
και σκόνταφτα την άστατη ματιά μου
πάνω στα βλέφαρά σου.
Κι ύστερα πάλι έβαζα πανί λευκό
στα όνειρά μου , κι έκανα αδιάκοπα αέναα ταξίδια.
Με γήτεψε η αρμύρα ενός απέραντου καημού
σαν σ' έχασα...
Το δάκρυ μου κρύσταλο έγινε και μου χαράκωνε τα χείλη
Μέχρι που χάθηκα , ψυχή , και πόνος σου έγινα.
Και τώρα αυτό που νιώθω στην καρδιά δεν έχει όνομα.
Μα όλοι με φωνάζουνε "τρελή" σαν στο απέραντο
κοιτάζω τη μορφή σου.
Είσαι εγώ κι είμαι εσύ,
και είμαι πια γερμένη σ' άδειους φάρους και κατάρτια
ερημωμένα...
ΜΑΡΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Λευκό πανί ανακωχής υψώνω
σ' εκείνα τα όνειρα που άδειασαν
στ' αστέρια που έσβησαν
και τον δρόμο δεν δείχνουν
αν και μαζί για το ταξίδι κινήσαμε.
Ψηλαφώντας με την αφή
έμαθα γραμματική με λέξεις
για να μπορώ να γράφω
ν' ακουμπώ με δέρμα το δέρμα σου
να γίνομαι ιστίο στα όνειρά σου
Ήπια τον πυρετό της θλίψης
σκουπίζοντας για ώρες με το μαντήλι μου
τον ιδρώτα της φρίκης
στης παραζἀλης το κυνηγητό
για να σου φέρω κύματα δροσιάς
στους κλειστούς πόρους.
Τώρα μόνη διαβάζω τα μανιφέστα
κατοικημένης μοναξιάς
γέρνοντας στην κόλαση
που οι ζωντανοί θωπεύουν
το σφαλιστό της ερημιάς τους.
ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ
