Γιατί βουτάς το σπαθί
σε κράμμα άγνωστο
ποτέ δεν ξέρεις τι θα βγάλει
κι αν το ατσάλι πυρώνεται
μήπως θαρρείς
πως ποτέ του δεν σπάει
λιώνει σε δυνατό άνεμο
σε φωτιά που ο ουρανός στέλνει
για να κρύβει χαμόγελα
να σκοτεινιαζουν οι σκέψεις
κι οι λογισμοί να σκίζονται
να θέλουν ν' αρματωθούν
πόλεμο να κυρήξουν
στο άγνωστο
που θέλει νάβγει νικητής
πολιορκητής σε κάστρο άπαρτο
στήνει χορό νίκης
ή μήπως ήττας
πάνω στον θυμό
δεν βλέπει την επέλαση
της μοίρας
που δεν εγκρίνει νικητές
μήτε νικημένους...
2 σχόλια:
Κι όμως... το ατσάλι ποτέ δεν σπάει.
Εμείς είμαστε εκείνοι που σπάμε...
Ένα συναισθημα να μας φυσίξει και διαλύσαμε.
Καλημερα Σοφία
αυτή η 'επέλαση της μοίρας' με άγγιξε... πάντα σε διαβάζω με εξαιρετικό ενδιαφέρον, η γραφή σου φορές φορές συγκλονιστική... να σαι καλά...
Δημοσίευση σχολίου