Δακρυσμένο φεγγάρι ( Στέλιος Κ. - Σοφία Στρέζου)

Σ.Κ. Κάποιες νύχτες το φεγγάρι δακρύζει...
γλιστρά στα κύτταρά μου...
κανείς δεν το βλέπε...ι
μονάχα εγώ νιώθω τις διαδρομές...
που κυλούν πάνω μου...

Σ.Σ. Δακρύζει το φεγγάρι
ενώνεται με τα δικά μου δάκρυα
στάλες που κυλούν
πέφτουν στις χούφτες
στα δίνω να πιεις
να ξεδιψάσεις ενοχές και κρίματα
που άφησα να με τυλίξουν ανένταχτα
από δικούς μου συνειρμούς...

Σ.Κ. Ευτυχώς που το σκοτάδι...
απλώνει τον μανδύα του...
κι αν είναι διάφανα...
δεν τα θωρεί κανείς
αναβλύζουν για τα δικά μας μάτια...
κυλούν στα δικά μας κύτταρα...
μυστικά σαν ψιθυριστές προσευχές...

Σ.Σ. Την ευθραυστικότητα φύλαξα
σε διάφανο βάζο,
δεν με νοιάζει που οι άλλοι θα δουν
μου φτάνει που εσύ
θα μπορείς να τ' αγγίζεις...

Σ.Κ. Φοβάμαι μην μολυνθούν στα θολά μάτια τους...
φοβάμαι μην στεγνώσουν στα άγονα κορμιά τους...
κράτησέ το...
σφραγισμένο μυστικό μονάχα για μας...

Σ.Σ. Μυστικά άλλα δεν μπορώ να φυλάξω...

Σ.Κ. Δες ότι αργεί να φανερωθεί η Ανατολή...

Σ.Σ. Τις προσευχές που συνοδεύουν
λόγια και εικόνες
εκείνα θα κρατήσω κρυφά
μη τύχει κι ακούσουν τους ψιθύρους
στο βαθύ του σκοταδιού

Σ.Κ. Η αυγή κρύβεται...
μας χαρίζει τον χρόνο...
για να χορέψουμε μαζί τους...
άγγελοι ξεκινούν μελωδίες...
για να χαράξουν τις σιωπές των νεκρών...
που επαιτούν δίπλα μας...

Σ.Σ. Τούτη την επαιτεία φοβάμαι
επαίτης κι εγώ
αφουγκράζομαι τον ίσκιο σου
λίγο πριν την αυγή...

Σ.Κ Ατσάλινα τείχη έστησα...
μην δραπετεύσουν απ' τα μνήματα...
μην καπηλευτούν το δικό μας δάκρυ...

Σ.Σ Το δικό μας δάκρυ φυλάσσεται καλά
στα ενυδρεία του ονείρου
την ώρα που οι νεκροί καπηλεύονται τη ζωή μας...

Σ.Κ. Ευτυχώς που δεν έμαθαν να κολυμπούν...
να σκαρφαλώνουν στ' απέραντο γαλάζιο...
δεν έχουν την δύναμη να διαβάσουν τα παραμύθια μας...
να ξεφτίσουν το όραμά μας...

Σ.Σ. Είναι εδώ
ακόμα κολυμπούν στις ψυχές μας
κρύβονται
μα ναι δεν θα αφήσουμε να διαβάσουν
το καινούργιο μας παραμύθι
ν' αδράξουν το νέο μας όραμα...

Σ.Κ. Κι εμείς θα πετάξουμε ψηλά...
συντροφιά με τους γλάρους...
θα χαθούμε πίσω απ' το ουράνιο τόξο...
κι εκεί θα βαφτίσουμε τι λέξεις με χρώματα...

Σ.Σ. Τούτο μόνον μας έμεινε, το πέταγμα
εκεί όπου κανείς δεν θα μπορεί να μας φτάνει
κι ύστερα η μεγάλη βουτιά
στις λέξεις
που τόσα μας χρωστάνε...

Σ.Κ. Με έννοιες άγνωστες...
για τις νόθες σπουδές που έχουνε μάθει...

Σ.Σ. Εκεί ακριβώς θα γίνει
η δική τους αποκαθήλωση
σε μέρες που εμείς
θα μαθαίνουμε τη ζωή...

Σ.Κ. Κι αυτή θα μας χαρίζει...
τον δικό της παράδεισο...
απλόχερα...
σαν τον άγνωστο ωκεανό...
που δεν έβρεξαν ποτέ τα ξερά τους χείλη...
δεν δρόσισαν το σκοτάδι της σκέψης τους...
δεν κολύμπησαν στα σπλάχνα...
που κυμάτιζαν ζεστές ανάσες...

Σ.Σ.Αυτή την αλήθεια
θα κρατήσουμε φυλαχτό...

Σ.Κ. Στα στήθη μας να μην ξυπνήσουν ποτέ...
απ' τους παλμούς της καρδιάς μας...
που θα καλπάζει ακούραστα...

Σ.Σ. Για κείνες τις μέρες που το φως
θα κυριαρχεί στις καρδιές μας...