Αντίο (Άγγελου Πετρουλάκη- Σοφίας Στρέζου)

Άγγελος Πετρουλάκης

Ήξερα τη γεύση του «αντίο».
Ήξερα και το χρώμα του,
από χρόνια παλιά,
ιστορημένα σ’ αραχνιασμένους τοίχους,
αποτυπωμένα σε ραγισμένους καθρέφτες,
ερμητικά σφραγισμένα σε λάρνακες ερώτων
που βίαια πέθαναν...

Γι αυτό και γνώριζα καλά
τι θα κρατούσα από σένα...

Ακουμπούσα τα δάχτυλά μου στα χείλη σου
κι έλεγα πως θα ιστορηθούν σε μιαν άλλη ζωή,
ως πλέον ακριβοθώρητα.
Ακουμπούσα το μέτωπό μου στο στέρνο σου
κι έλεγα πως θα μείνει ως κόσμος ανεπανάληπτος
στη μεγαλοπρέπεια της λευκότητάς του.
Μάζευα ίχνη από βήματα,
χειρονομίες κι εκφράσεις,
σπασμένες λέξεις και βλέμματα....

Ξέροντας πως
δεν είμαι εγώ αυτός που θα μείνει,
αλλά εσύ
σε μια συμφωνία σιωπής
και σ’ ένα ποίημα...


Σοφία Στρέζου

Την γνώρισα την γεύση του "αντίο"
σ' όλες τις αποχρώσεις του
σε κείνα τα ξερά χείλη
που δεν μίλαγαν
ούτε ψίθυρο έβγαζαν
μόνον τον αναστεναγμό
που έλεγε
"μείνε, μείνε, μπορείς"

Ο δρόμος σε καλούσε
η περιπέτεια άρχιζε
για κείνο το μακρινό σου ταξίδι
εκείνο το χωρίς επιστροφή
χαμένος στις δικές σου αναζητήσεις
που ήταν πιο δυνατές
από την αγάπη μου.

Τώρα πια μόνον τα βήματά σου
μπορώ ν' ακολουθώ
να διαβάζω τα ίχνη σου
πάνω στις φωτοσκιάσεις του φεγγαριού
για να βλέπω
πως τουλάχιστον είσαι καλά
στις "σπασμένες" σου νύχτες
που ακροβατώ.

Ξέρω πως θα 'χεις κρατήσει
κάτι δικό μου
και μέσα σου θα ζει
και κάθε φορά που θα νοσταλγείς την αγάπη
θα με ξεδιπλώνεις
και θα μου μιλάς
θα μου γράφεις ποιήματα
και θα μου διαβάζεις
κάτω απ' το λιγοστό φως των αστεριών
όλα εκείνα
του ασύνορου κόσμου σου
σε συνωμοσίες σιωπής

Μη φοβάσαι, έτσι κι αλλιώς "Καταραμένοι"," Τραγικοί", "Ονειροπόλοι" είμαστε....