Κόκκινο

Το ποτάμι φούσκωσε
βάφτηκε κόκκινο
κι όλες οι ανάσες
που μαζί σου μοιράστηκα
έγιναν ομίχλη σε ξερή κοίτη
κι ο δικός σου πόνος
κι ο δικός μου πόνος
ταξίδεψαν στο σύννεφο
ψάχνοντας να βρουν τις ξέρες
που έμειναν στεγνές
για να στάξουν
το δακρυσμένο τους σώμα
να ξεπλύνουν το κόκκινο
από το δικό σου αίμα
από το δικό μου αίμα
μη γεμίσει πάλι ο ποταμός κόκκινο
μ' ανομολόγητη αγάπη
με πόθους κρυφούς.

Σταγόνα σταγόνα ο πόνος
ραγίζει τα όνειρα
με τη θλίψη να κατοικεί μόνιμα
στο βλέμμα, στο ξερό στόμα
κάρβουνο αναμμένο
που γίνεται στάχτη σιγά-σιγά
απλώνεται στα σώματα,
τα μάτια σε λίγο
δεν θάχουν πια δάκρυα
για να πλυθείς
θα στεγνώσουν
σε χρόνους αναμονής...