Ένα "γιατί" χωρίς προορισμό

Πέφτει η βροχή
στο χαρακωμένο σου πρόσωπο
σαν αντίο που δεν ειπώθηκε ποτέ
σαν όχι κοφτό
σε άδειους χάρτες
με πυξίδες που ονειρεύονται
μακρινά ταξίδια
μα δεν υπάρχει προορισμός
σπασμένα φτερά σε παγωμένο χώμα
και πως να πετάξεις με φορτίο πόνου
και να φτάσεις που;

Η αγάπη φεύγει
σαν χάδι σβησμένο
σαν σταγόνα κυλά
στη ξεραμένη Γη
τη χαράζει,
ανοίγει αυλάκια λυγμών
μάταια ψάχνει να βρει
έναν ώμο ν' ακουμπήσει
να ξεφορτώσει τον στεναγμό
να γευτεί την ανάσα
που δύσκολα βγαίνει
σε δύσκολες ώρες

Ένα γιατί αιωρείται
κόβει σκοινιά και τρέχει
στην κατηφόρα του μυαλού
που δεν είναι εδώ
για να δώσει απάντηση
να πλαγιάσει τα όνειρα
που άγρυπνα έμειναν
ώρα κακιά, άδικη ώρα
βυθίστηκαν στις κατακόμβες
μιας παράνοιας, μιας αθέλητης τρέλας
στους Καιάδες της απουσίας
σε καιρούς ξενιτιάς