Βιώνουμε
ανυπεράσπιστες δυστυχίες
με το βλέμμα στραμμένο
στα αστέρια
μη μπορώντας
να πιάσουμε ουρανό
Σκόνη πάνω σε σύννεφα
ταξιδεύουμε
ως εκεί που θα βρούμε το κύμα
να σεργιανίσει το φιλί
να φτάσει
ν' αγγίξει
μαύρους βράχους, απροσπέλαστους
να πιούμε θάλασσες
μνήμες φεγγαροδιαλυμένες
να ξεπλυθούν σ' αφρούς
σαν ναυαγισμένα καράβια
που εγκαταλείφθηκαν ανυπεράσπιστα
σε βυθούς σκοτεινούς
στη μεγάλη σιωπή
Θα περιπλανηθούμε
στη φυγή
που αποφεύγει αλύπητα
να πει, "Σ' αγαπώ"
που με χάδια
τόσα βράδια πλήρωσε
ρίχνονται τώρα
στον Καιάδα της λησμονιάς
επαιτώντας να βρεθούν
ιάμματα
για τις αόρατες πληγές
που ακόμα αιμορραγούν.
2 σχόλια:
ακομα αιμοραγουν...
κι ομως θα βρουμε το κουραγιο να περιπλανηθουμε...
ισως οχι μονο προς την φυγη...μα και προς την πληγη...
μεχρι το τελος...
νεραιδενια φιλακια καλη μου!!!
πανεμορφο!!!
Αναρωτιέμαι πόσο καιρό θα ζούμε με ναυαγισμένα βιώματα, αναζητώντας απεγνωσμένα μονοπάτια διαφυγής προς ένα καλύτερο αύριο.Καλημέρα Σοφία.
Δημοσίευση σχολίου