Ξέρεις...

Ξέρεις
οι νύχτες επιμηκύνονται
όταν η θλίψη κατηφορίζει
προς το ξημέρωμα
τότε που ακόμα εσύ αγρυπνάς
περιμένοντας
να φανεί
ο ήλιος
στα μάτια σου.

Μα κι απόψε θαμπά
περιπλανήθηκες σ' άπαρτη Γη
βουτώντας ξανά και ξανά
στο ποτάμι της ξενιτιάς
συντροφιά με σκιές
πνιγμένος
στη θάλασσα των λυγμών
με την σχεδία σου αδειανή.

Ξέρεις
είναι αλήθεια
πάντα θα νοσταλγείς
τις αναμνήσεις που δεν έζησες
τις χαρές
που θα μπορούσαν να 'ρθουν
κι όμως δεν ήρθαν
στη άχαρη μοναξιά
που τρυπάει τις νύχτες σου.