Ρωγμή από φως

Όλοι οι δρόμοι
σ' αδιέξοδα οδηγούν
με λύπες που σέρνονται
με ναυαγισμένα όνειρα,
στην πρώτη στροφή
μια ψευδαίσθηση
από ρωγμή φωτός
εκεί όπου είχε εντοιχιστεί
η υπομονή κι η ανάγκη
ν' ανθίσει μια αγάπη αληθινή.

Έτσι ξυπόλητοι βαδίσαμε
σε ανεξήγητα σκοτάδια
που μάταια ψάχνουν
απελπισμένα σχεδόν
να φανούν χαραμάδες
για να φανούν
οι σκιές έστω
να γεφυρώσουν
το χάσμα του χώρου και του χρόνου,
σε ασύνορο σύμπαν
προσμένοντας να συμβεί το απρόβλεπτο.

Κι οι δρόμοι να μην οδηγούν πουθενά
με την απουσία να σφάζει
υποθήκες αναμονής.

6 σχόλια:

jacki είπε...

Πολύ όμορφο το ποίημα σου.

εκεί όπου είχε εντοιχιστεί
η υπομονή κι η ανάγκη
ν' ανθίσει μια αγάπη αληθινή.

Πόσο αισιόδοξο.

Σήμερα μου άρεσε υπερβολικά και η φωτογραφία που χρησιμοποίησες.

Καλημέρα.

Μαρια Νικολαου είπε...

Ολική έκλειψη η αληθινή αγάπη...

Καλημερα Σοφία

Roadartist είπε...

Αδιέξοδα.....

καλημέρα Σοφία..

Ανώνυμος είπε...

Όλοι ξυπόλητοι βαδίζουμε με τον δρόμο να μας πληγώνει τα πόδια... αλλά μερικές βραδιές πόσο λαμπερά μου φαίνονται τα άστρα; Δεν είναι αυτός ο δρόμος μας;

ekptwtos είπε...

το χάσμα του χώρου και του χρόνου,
σε ασύνορο σύμπαν.......

Έλενα είπε...

Στον έρωτα η αλήθεια φαντάζει σα ρωγμή φωτός...δυστυχώς...