Σκορπισμένα κομμάτια ζωήςένα-ένα ακουμπισμένα
σε πρόσωπα
σε χάδια
σ' αγκαλιές ακυβέρνητες
με το βλέμμα καρφωμένο
στην απόσταση του χρόνου
σε απόσταση από την μνήμη
δεν πόναγαν πια...
Μόνον η πίκρα
που είχε πλέον μερέψει
κατηφόριζε στους αμμόλοφους
των σχημάτων
και κάθε σχήμα
είχε τη μορφή περασμένων προσώπων
αλλοτινών εραστών του πάθους
σε ηττημένα πεδία
σ' ατελείωτες παύσεις και σιωπές
σε ατέρμονο παιγνίδι αισθήσεων
6 σχόλια:
Ημερεύει άραγε ποτέ η πίκρα...
Ποιος ξέρει, ίσως αν εμεις εχουμε τη δύναμη να θέλουμε να αισθανθουμε καλυτερα
Καλησπέρα Σοφία μου
Υποφέρουμε αντικρίζοντας καθημερινά πολύ θάνατο και λίγη ζωή,πολύ λύπη και λίγη χαρά,μεγάλη πλεονεξία και μηδενική προσφορά,απέραντη μοναξιά και ελάχιστη αγάπη. Να είσαι ευχαριστημένη απο τη ζωή αφου σου δίνει την ευκαιρία να αγαπάς,να δουλεύεις να παίζεις και να κοιτάζεις τ'αστέρια στον ουρανό.(HENRY VAN DYKE)Με αγάπη και εκτίμηση !!καλο σου βράδυ.
Έτσι είναι η ζωή Σοφία.Η πίκρα μερεύει.Και στο τέλος είναι όλα διάφανα.Καλό σου βράδυ Σοφία.
Πρέπει «να στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ’ τη γη…», λέει ο Ποιητής
για να φτάνεις πιο εύκολα
«σ’ αυτό που δίπλα μας μ’ απίθανες χειρονομίες δρα»,
κι από τις λέξεις φτάνεις πιο εύκολα οπουδήποτε,
αρκεί να ξέρεις να αγγίζεις τα χρώματά τους
και να δαμάζεις ποιαν απόχρωση παίρνει το ακατόρθωτο
όταν ερωτεύεται γαλάζιο ουρανό
αναθρώσκοντα ανάσες ονείρων…
Ζωγράφισέ μου σε παρακαλώ
το πάθος χιλιάδες φορές να μοιάζει απόρθητο!!
(με πρόσχημα ευχές για ένα «ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ»
λογοπαίγνιο λυρικό σκαρώνω
και με αυτό τον τρόπο
το ΠΑΘΟΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΦΟΡΕΣ για την Ποίηση
σχολιάζω: «χιλιάδες στρόβιλοι ουρανού στο μάτι μιας βελόνας»)
Καλημέρα.
Ένα παζλ είναι η ζωή μας με τα κομμάτια σκορπισμένα παντού και όσα από τα κομμάτια του-της δεν έχομε τοποθετήσει είναι σε ένα σακούλι, βάζουμε το χέρι μας μέσα τραβάμε ένα και το τοποθετούμε και αυτό και συνεχίζουμε! Στην ουσία όλα αισθήσεις είναι! Μυρωδιές, χρώματα, εικόνες που τα συσχετίζουμε με πρόσωπα.
Όμορφο το παιχνίδι κι ιδίως αυτό των αισθήσεων. Αυτό των ματιών που ο χρόνος ξεγελά και βλέπουν αλλιώς την περασμένη πίκρα. Κι ευτυχώς.....
Δημοσίευση σχολίου