Τηλεσκόπιο Ψυχής

Ξέρω
πως βρίσκεσαι εκεί έξω
να κοιτάς με το τηλεσκόπιο της ψυχής
τ' αστέρια
άλλοτε θλιμμένος
κι άλλοτε πάλι
να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια σου.

Σε γνώρισα
κι ας λες πως δεν σε ξέρει κανείς,
γεύτηκα την μελαγχολία
από το βλέμμα σου
την πίκρα
από το ξεραμένο σου στόμα
την ευγένεια
από το σώμα σου που άλλα ζητά κι άλλα θέλει
κι όμως αντέχει
να κυριαρχεί στις αισθήσεις του
με σεβασμό σε μένα
μ' αξιοπρέπεια σε σένα.

Πως να γεφυρωθεί το αδύνατο
πως να πορευθεί το απροσπέλαστο
όταν τόσα γιατί
αιωρούνται στον άνεμο
όταν τόση σκόνη
καλύπτει διανύσματα κι αποστάσεις
χιλιόμετρα από οδικές αρτηρίες
βουνά και ποτάμια
με μοναδικά περάσματα
τον Σείριο και την Ανδρομέδα
να δείχνουν τον δρόμο
να φωτίζουν τα σκοτάδια
μιας καρδιάς που λαχταρά
να ταξιδέψει στο μοναδικό άστρο
στα μάτια που τόσα λένε
που δεν τολμούν τα χείλη να πουν.

Είναι η αναπηρία του χρόνου
είναι η συναισθηματική πειρατεία
που ολοένα βιώνουμε
στα άνυδρα τοπία
μιας εξορίας συνειδητής
χωρίς να μπορούν τα χέρια
ν' αγγίξουν τα άλλα χέρια
να ενώσουν τα δάχτυλα
σε κοινή προσευχή
και να ελευθερώσουν
την ενέργεια που βρίσκεται
βαθιά κρυμμένη
στα έγκατα της ψυχής
να γίνει έκρηξη
να εκτοξευθεί σαν λάβα το πάθος
και να κυλήσει πάνω στα σώματα.

Μόνον η λογική μπορεί κι αντιστέκεται
φυλακίζει την νοητική ενσυναίσθηση
και ποτίζει την ρίζα
που μια στιγμή άχρονα
φυτεύτηκε στις καρδιές
κι από τότε πολλά άλλαξαν
κι άρχιζαν να ποτίζουν εκείνη την ρίζα
που θάμνος στην αρχή
τώρα δένδρο που δεν τολμά ν' ανθίσει
αν και με δάκρυα ποτίζεται
και με νύχια σκαλίζεται,
γέρνει στον άνεμο
στα μισόλογα
στα μικρά στίγματα παρουσίας
σε ώρες μικρές
που η αγωνία ξαγρυπνά στα σεντόνια
κι αφήνει ανοιχτά παράθυρα
και πόρτες
μήπως και φανεί
εκείνο το όνειρο
που πάντα σ' εγρήγορση είναι
μήπως και βρει στέγη να στεγασθεί
να λυτρωθεί απ' τ' αμέτρητα βράδια
που σ' άδειο μαξιλάρι αγρυπνά.

Φοβάμαι
φοβάσαι κι εσύ να μιλήσεις
αν κι οι δύο μπορούμε
να διαβάζουμε χείλη κλειστά
σε ώρες αναμονής
ικετεύοντας να φανεί
η σιωπηλή παρουσία
το μικρό στίγμα που θα πει:
"Εδώ είμαι", μόνον αυτό
κι ύστερα πάλι σιωπή
και πάλι σιωπή
ως την επόμενη συνάντηση
το επόμενο βράδυ
σε ωράρια προσχεδιασμένα
όχι από σένα
μα ούτε από μένα
ζητώντας να κόψουν το νήμα
που συνδέει
πληγές με χαρές
σκιές με φωτεινές παρουσίες.

10 σχόλια:

ekptwtos είπε...

μήπως και φανεί
εκείνο το όνειρο
που πάντα σ' εγρήγορση είναι
μήπως και βρει στέγη να στεγασθεί
να λυτρωθεί απ' τ' αμέτρητα βράδια
που σ' άδειο μαξιλάρι αγρυπνά......

KΑΛΗΝΥΧΤΑ.

Anastasia είπε...

κι αυτές οι πειρατίες που όλο και πιο πολύ ξεφεύγω μέσα τους....είναι που όλο τον νου μου κατακλύζουν...την καλησπέρα μου.

Μαρια Νικολαου είπε...

Ετσι λένε... πως δεν τους ξερει κανεις. Μα εμεις τους γνωρίζουμε.
Κι όπως έρχονται, έτσι φεύγουν
Παντα τη λάθος στιγμή και τα δύο.

Συγνώμη που εχω γίνει τόσο σκληρή.
Με έκαναν οι καταστάσεις να κρατώ πια μια τεράστια ασπίδα μπροστά απο τα συναισθήματα.
Προς στιγμήν το καταφέρνω καλά

lakis είπε...

Της ζωής τα τερτίπια και των ανθρώπων οι αδυναμίες. Τι να γίνει; Ωστόσο πολλές φορές η σιωπή τα λέει όλα. Μέρα καλή

Ανώνυμος είπε...

Μικροί σπόροι της ψυχής που στο πέρασμα του χρόνου μεγαλώνουν, φουντώνουν και κατακλύζουν μεγάλο μέρος της καρδιάς. Που να δώσεις, τι; Ολοκλήρωση ή μοίρασμα, ένωση ή αποξένωση...

Φωτεινές Καλημέρεεεςςςςςςςς

Unknown είπε...

Είναι εκεινοι οι δρόμοι μέσα στ' αστέρια που φαντάζουν τοσο σκοτεινοί , τόσο φοβεροί
αγγιζεις ότι σε αγγίζει
κι ύστερα χάνεσαι στο άπειρο
με δυο κρυσταλλωμένα δάκρυα
για ενθύμιο

εξαιρετική Σοφία μου

Yiannis είπε...

¨Ετσι είναι τις πιο πολλές φορές η ζωη Σοφία.Χαμένοι στα λάθη τα συνειδητά και τα ανεξήγητα χάνουν οι άνθρωποι την πιο βαθιά ουσία τους ίσως γιατί στο βάθος φοβούνται τον εαυτό τους και την αλήθεια.Κάποτε βέβαια τα καταλαβαίνουν όλα.

mauveair είπε...

Στίχοι δυνατοί που με άγγιξαν, που μίλησαν για μένα.
Απλώς θέλω να τους παραθέσω και πάλι, για μένα, για όποιον...
"το σώμα σου που άλλα ζητά κι άλλα θέλει"
"Πώς να γεφυρωθεί το αδύνατο"
"είναι η συναισθηματική πειρατεία
που ολοένα βιώνουμε"

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Αναπνέεις ένα αέρα από γιατί
εκπνέεις μονάχα σιωπή
αναζητάς το άστρο
μα το τηλεσκόπιο της ψυχής θαμπό.
Α.

Σοφία, οι εξαιρετικοί στίχοι σου είναι μια ακτινογραφία ψυχής.

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Σας ευχαριστώ όλους. Να είμαστε καλά, να δημιουργούμε και ν' ανταμώνουν οι λέξεις μας...