να ζωγραφίζεις στον ύπνο σου
ήλιους που ξέχασες
κι αυτοί πάγωσαν
κι ούτε ένα φιλί - ένα χάδι
να ζεστάνουν
την ανάμνηση που χαμήλωνε
ως τα δάχτυλα
βυθίστηκαν στα υπόγεια της μνήμης
στο τέρμα αναπάντεχων στιγμών
που έζησες περατάρης ,ταξιδευτής
ανάμεσα σε γκρεμούς
κι άβατους δρόμους
άπληστα πόντο-πόντο
σμίλευαν την ψυχή με φως
κι αέναη κίνηση
σε μια άδεια θάλασσα
που θέλησες να την πιείς.
14 σχόλια:
Δεν γνώρισες ήλιους πολλους..
Ετσι μου λεγες..
Ήλιο είχες τα μαλιά μου θυμάσαι..;
Κι εκείνο το ρολόι.. με το κίτρινο λουράκι που μου φόρεσες στο χέρι εκείνον τον Οκτώβρη..
"Για να ταιριαζει με τα μαλιά σου" μου ειπες.. "Με τον ήλιο μου"..
Μα ύστερα που φυγες.. μου θύμισε η ζωή, πως πάντα βροχή ήμουν και δεν το ξερα...
Καλημερα Σοφία μου..
Εξαιρετικά ευαισθητη εγγραφή :)
Άπληστη η ψυχή, κι όσους ήλιους κι αν της δώσεις, πιότερο φως αναζητεί.
Λεπτεπίλεπτη η γραφή σου, ακροπατεί στις χορδές της ανθρώπινης ψυχής και καταλαγιάζει..
Καλή σου μέρα :)
Καλημέρα Μαρία...
Τι σου χρειάζεται ο ήλιος
εσύ είχες πάντα μια βροχή
να σ' αγγαλιάζει νύχτα και μέρα
ζήλεψε
σ΄έψαχνε στα σύννεφα
δεν μπόρεσε να σε βρει
μα βρήκε την καρδιά σου.
evaggelia-p...καλή σου μέρα
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου σου λόγια και με την ευαισθησία που τα καταθέτεις... με τιμούν.
...και θέλησα σ' αυτό
το ανυφορικό ταξίδι
μέσα σε υπόγεια χαλάσματα
σαν άνεμος να'ρθω
σαν άσπρο χάδι,
να σου θυμίσω ό,τι από παιδί
έχεις κρυμμένο...
να πιείς ξανά από το γέλιο της
Ζωής.. να ξεδιψάσεις!
Σκιαγραφείς με πολύ ευαισθησία
την ανθρώπινη ψυχή.. αγγίζοντας
ευαίσθητες χορδές των όσων σε διαβάζουν!
Ένα όμορφο απόγευμα να σε βρει***
μαργαρίτα...καλησπέρα
Να είσαι καλά για τους όμορφους στίχους σου που μου άφησες στο πέρασμά σου και γι' αυτά που μπορούν να σ' αγγίζουν.
"Ταξιδευτής και αχθοφόρος
σου συστήθηκα,
αναπνοή, στιλπνή βροχή
μου φάνηκες εσύ
σε μια συν-εύρεση αρχέγονη
σε ένα απόκρυφο λιβάδι.."
Υπέροχο και ταξιδιάρικο Σοφία μου..
Τη θερμή καλησπέρα μου..
Τάκη μου καλησπέρα...Σ΄ευχαριστώ για το πολύτιμο δώρο σου
Ταξιδευτές και αχθοφόροι οι ποιητές
κουβαλούν στην πραμμάτεια τους
κομμάτια ψυχής
και τα χαρίζουν...
Πολύ όμορφο....
Για πολλούς λόγους με άγγιξε....
orestis...
καλό είναι ότι μπορεί και μας αγγίζει...
κάποτε ο ήλιος
των ονείρων σου,
έφτιαχνε κολόνες να στερεώνεις
νήματα με τους εφιάλτες σου.
τώρα,
αγκαλιάζεις βότσαλα
παίζοντας πεντόβολα
με το κενό σου.
πόσο αρμυρή είναι
η μοναξιά...
καλησπέα Σοφία...:)
Γωγώ Πακτίτη καλή σου μέρα.
Αλμυρή η μοναξιά πολλές φορές ναι,
αλλά και τόσο αναγκαία για να επαναπροσδιορίσει κανείς τους εφιάλτες και να τους εξαγνίσει.
...Δεν εχω λογια Σοφια για αυτο το ποιημα..
Απιστευτα αληθινο..και αν κατι με παθιαζει στη ποιηση .. ειναι οταν αναδυεται απο τις λεξεις..η αληθεια!..
roadartist...
Χαίρομαι που βρίσκεις την αλήθεια
από την ανάδυση των λέξεων, μα ποιο πολύ μ' ευχαριστεί το πάθος που έχεις για την ποίηση και όχι μόνον και το διεκπαιρεώνεις με τον γεμάτο αγάπη Λόγο σου.Να είσαι καλά.΄Ομορφη ηλιόλουστη μέρα να έχεις.
Δημοσίευση σχολίου