Ο ουρανός χαμόγελα άδειαζεστην αυλή σου
πάνω στις νεραντζιές
τότε που αληθινά αγαπούσες
πύρινα ηλιοβασιλέματα
κι η αιώρηση σ' άγνωστους χάρτες
σ' άγονη γραμμή
ήταν η περιπέτεια
μιας ευτυχίας απόλυτης
έτσι είπες...
περιπέτεια;
ή μήπως έντυνες μια εποχή
και μετά έφευγες
χανόσουν στο δανεισμένο σου όνειρο
γιατί ποτέ δεν μπόρεσες να δεις
κατάματα μια ήσυχη θάλασσα
η τρικυμία στο βλέμμα σου
στην καρδιά
έφερνε την πτώση
κέρινο ομοίωμα που έλιωνε
κι ας ήταν ακόμα Σεπτέμβρης..
22 σχόλια:
Aυτό το κανω δικό μου... για το προσωπικό μου αρχείο...
γιατι απλα και μονο ειναι σαν να το εγραψα εγω ..
Χτυπησες φλέβα που λενε..
Καλημερα Σοφία..
πραγματικά με συγκίνησε το κειμενο αυτο γιατι με γεμισε εικονες...
Εγώ τώρα τι να πω...ειλικρινά χαίρομαι που μπόρεσα ν' ανοίξω ένα παράθυρο στην καρδιά σου...
καλή συνέχεια...
Θες να σου πω πόσο ίδιο είναι..;
Μοναχα δυο λεξουλες αλλαζω..
Κάνω τις "νερατζιές" ... λεμονιές..
και το "Σεπτέμβρη" ... Μάη..
:)
Μαρία καλησπέρα από το σπίτι...
Υπάρχει στις ζωές των ανθρώπων μια παράλληλη βιωματική συνέχεια που είναι ανεξάρτητη από το τόπο και τον χρόνο κι όταν αυτό το βίωμα αφηγείται είναι πολύ πιθανόν να συμπέσει ετούτη η κατάθεση.Δεν σου κρύβω προς στο προσχέδιο ήταν *λεμονιές* όμως το πρωί που πήγαινα στο γραφείο είδα μια νερατζιά με κάτι ανθάκια επάνω της λες και ξεχάστηκαν και μ' άγγιξε η όλη εικόνα.Το τελευταίο σου το γράφω έτσι για την ιστορία της δημιουργίας και την αποκατάσταση του ποιήματος στην πραγματική του διάσταση.Καλό βράδυ...
Υ.Γ. Η Αθήνα άλλωστε είναι γεμάτη από νερατζιές...
Σιγουρα ειναι γεμάτη..
Οσο για την δική μου εικόνα..ειναι εκτος Αθήνας.. αλλά οχι μακριά..
Σε ενα μέρος ομορφο της Εύβοιας..
Εκει ο κήπος ειχε λεμονιες και ροδιες..
Κοιτα τελικα πόσο αναλύσαμε τις λεξεις σου σημερα.. :)
Γιατί μου το κάνεις αυτό σήμερα; Στην Εύβοια είναι το εξοχικό μας και φέτος δεν πήγαμε καθόλου και μούχει λείψει.Ανοίξανε και τα σχολεία να δούμε πότε θα πάμε...λες να είμαστε γειτονιά;θα είχε ενδιαφέρον.
Δεν ειμαι απο κει..
μα πηγαινα απο παιδί..
Απο΄το 78..
Ξερω καθε πέτρα.. σ' ένα συγκεκριμενο μερος βεβαια..
Οχι πως εχω γυρισει την Ευβοια..
Υστερα εμεινα δυο χρονια σε σπίτι που ειχα νοικιασει..
Κι ύστερα έγινε ενα μεγάλο "μπαμ' και έσβησαν ολα..
Εμειναν μοναχα αναμνήσεις..
Δυο χρόνια εχω να παω..
Για πρώτη φορα..
Μα τωρα θελω ξανά να επισκευτώ το μερος και να περπατήσω σε ολα αυτα που γνωρίζω..
Και μιας και δεν σου ειπα που , μιλάω για τα Ν. Στύρα.
Χαμηλά και κοντά στην Αθήνα..
Να σαι καλα..
Πραγματικά με αυτην την εγγραφή ήρθαμε πιο "κοντά"..
Ειναι σπουδαιο να ερχονται κοντά οι ανθρωποι..
Κρίμα...που δεν είμαστε στην ίδια γειτονιά. Κοντά στην Χαλκίδα είναι,τόσο κοντά και τόσο μακριά, όταν λαχταράς να δεις κι άλλα μέρη,ο γνώριμος τόπος αναβάλεται επ' αόριστον.
Καλημέρα Μαρία...κι εμένα μου άρεσε που ήρθαμε πιο κοντά
Στην Χαλκίδα πηγαινω χρόνια πολυ πολυ συχνά... κυρίως βεβαια καλοκαιρινους μήνες..
μαρεσει πολυ... Χαλκίδα...Αρτάκη...Πολιτικά...Στενή..
Δροσιά...πίσω από τον συναυλιακό χώρο Buca και μέσα στις ελιές,να κόβεις τα κλαδιά και να τα βάζεις σε βάζα όπως κάποτε έκανε και ο Σικελλιανός από αυτόν έμαθα...
νάρθεις από καρδιάς... να πάμε!!!
Πολύ θα ήθελα να γινει καποια στιγμή..Να σαι καλα..
Κοιτα τι μπορει να σου κάνουν καποιες σκέψεις ενός ανθρώπου..
Να αρπάξουν την ψυχή καποιου άλλου..
Από χθές μέχρι σήμερα έχουμε αναλωθεί στην περιπέτεια μιας εσωτερικής όσο και εξωτερικής ξενάγησης του προσωπικού *γίγνεσθαι* Μακάρι να βρεθούμε όχι μόνο στη Δροσιά αλλά και στην Αθήνα γιατί όχι;΄Αλλωστε θεωρώ πως υπάρχει μια πνευματική συγγένια και μια παράλληλη βιωματική πορεία η οποία ενδεχομένως χρειάζεται ψυχανάλυση.Συγνώμη εδώ γέλασα...
Kαι γω :)
Φυσικα και θα το ηθελα..
Τα πιο προσωπικά μπορουμε να τα πουμε μεσω μαιλ..
Με μια εγγραφή σου το καναμε forum .. για φαντασου..
Πραγματικα απ την πρώτη στιγμή που σε διαβασα άγγιξες μεγαλο κομματι της ψυχής μου.
Φυσικα και θα χαρω πολυ να τα πουμε απο κοντα να πιουμε ενα καφεδακι να κουβεντιασουμε..
ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ; όποτε και όπου θέλεις θα χαρώ να ανταμώσουμε
"Στους πρόποδες του φεγγαριού
σε ειδα πάλι
με ρούχα κόκκινα
και πένθος στο μανίκι
να σιγοκλαίς, προχωρημένη νύχτα,
στους στροβιλους της θύμησης
να παραδέρνεσαι.."
Ο "Σεπτέμβρης" σου υπέροχος
και με μια απόχρωση μελαγχολική
εναρμονισμένη με τον καιρό
θα έλεγα..
Να είσαι καλά Σοφία μου..
Καλή σου μέρα..
Καλησπέρα Τάκη...
Πάντα θα σ' ευχαριστώ για το ζεστό σου πέρασμα και τους όμορφους στίχους σου που μου δωρίζεις.Θα μου επιτρέψεις να σου πώ πως πολλές φορές η απόχρωση της όποιας μελαγχολίας ξεκινά από μέσα μας πρώτα και αυτή είναι που απλώνεται και διακτυνίζεται σ' ότι βλέπουμε σ' ότι ακούμε, σ' ότι διαβάζουμε...
Θέλω να σε διαβάζω και να σ' αγγίζω χαρούμενο κι όχι *με πένθος στο μανίκι* γιατί είσαι φίλος καλός και ότι σε θλίβει ασύνειδα θλίβει κι αυτούς που σ'αγαπούνε.Τους παρασέρνει η βιωματική σου πορεία,αυτή η ανθρώπινη και σ' ακολουθούν στη χαρά και στη λύπη αφουγκράζοντας τις ανάσες σου διακριτικά.
Καλό απόγευμα Κυριακής με το χαμόγελο να συνοδεύει την όποια σου θλίψη...
Πραγματικά Υπέροχη
η γραφή σου...!!
Τιμή μου που πέρασες
από τον φτωχικό μου κήπο!
Κρατώ ένα σου χαμόγελο!
Μέρα όμορφη να φωτίζει
την ψυχή σου! ***
Σ' ευχαριστώ για το πέρασμά σου
και για την γενναιοδωρία των λόγων σου. Ό ανθισμένος σου κήπος έχει αρώματα για όλους εκείνους που μπορούν να τα δεχθούν.
Καλή συνέχεια...
Σεπτέμβρης μήνας μελαγχολικός,
κι όταν συνοδεύεται από έντονες μνήμες ριζώνει στην ψυχή!
Υπέροχοι οι στίχοι σου,
χαράζουν πορεία στην καρδιά
Αναστασία καλησπέρα...
Πάντα οι μνήμες μας ακολουθούν και ριζώνουν...
καλό απόγευμα
Πόσο χαίρομαι Σοφία μου που οι ποιητές πληθαίνουν και κάνουν τη γλώσσα, τα αισθήματα και τις εικόνες να φτάνουν στις καλύτερες στιγμές τους κι ας μην έχουν την ανταπόκριση που θα περίμεναν στο αναγνωστικό κοινό. Οι ποιητές υπάρχουν και συνεχίζουν για να θυμίζουν στις κοινωνίες πως απο το "γενικά καλό" αξίζουν το "ειδικά καλύτερο"...
Φαίδωνα σε καλωσορίζω στην γειτονιά μου.Οι ποίηση είναι εδώ σε μια νέα μορφή επικοινωνίας και ανάγνωσης.΄Οσο για τους *ποιητές* αυτοί θα εξακολουθήσουν να σκάβουν βαθειά μέσα τους και να παλεύουνε με τις λέξεις.Θα τα ξαναπούμε...
Δημοσίευση σχολίου