Το όνειρο

Το όνειρο μια παλιά σκονισμένη φωτογραφία
βασανίζεται σε χώρους μνήμης
αφοπλίζει με τη σιωπή
ασελγεί με τη νοσταλγία
δεν μπορεί να ελευθερώσει τον πόνο
να αφανίσει τη μοίρα.
Με ανίκητους φόβους
ταξιδεύει σε χρόνους απελπισίας
ψάχνοντας για αδελφούς μέσα σε στάχτες
κι ούτε μια Πυθία δεν βρέθηκε
μια πρόσκληση γι' άλλη εστία
μόνον ένας Ορφέας αναστατωμένος
και μεις φορτωμένοι ανέντιμα άλλοθι
περιδιαβαίνουμε κάθε μέρα
προσμένοντας πάντα τ' όνειρο.
Επιστρέφει η μνήμη σ' άνομες ηδονές
ανήσυχα παρασύρεται στο νύχτωμα
στην αγωνία βυθίζεται
ποιά μαυσωλεία λαμπρά
σφράγισαν τούτα τα δάκρυα
ποιές σκληρές φυλακές κλείσανε τους παλμούς και το φλογερό όνειρό μου.