στα γεμάτα σου χέρια, στην αφή που μιλά
στις ελπίδες που έσβησαν
πίσω από το τελευταίο ουράνιο τόξο
στα καθορισμένα αόρατα μονοπάτια
εκεί κρυμμένες πίσω από την απορία
οι απαντήσεις - οι απαντήσεις σου
κι οι αυταπάτες σου που μακριά σου με πάνε
πλάθοντας μια νοσταλγία αόριστη, απατηλή...
εκεί κι εγώ περιπλανήθηκα μ΄ένα κλειδί
ψάχνοντας με δισταγμό τη μαγική πόρτα
ίσως να φτάσω αργά
ίσως να μη φτάσω ποτέ
η άρνηση συνοδεύει το πρέπει
σε λευκούς περιπάτους
ζητώντας από το άρρητο
να εκφρασθεί το ανερμήνευτο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου