με φωτιές αναμμένες που ανάβει ο φόβος
ονειρεύεσαι και νομίζεις πως ζεις
υποσχέσεις που ξέχασες να κρατήσεις
λόγια που κάποτε με χαρά άκουσες
στις φλόγες τα έριξες
ίσως θα έπρεπε να παραμείνεις σιωπηλός
να μάθεις πως δίνεται η αγάπη
δεν κατάλαβες ότι ήρθε η εποχή
που το αδιανόητο έγινε Σκέψη και Λόγος
το αναπότρεπτο καιροφυλακτεί
στην άκρη μιας μετάληψης
φυλάξου
ότι στον άνεμο πέταξες
τώρα σταγόνες βροχής που σου χτυπάνε το πρόσωπο
δυστυχής περιφέρεσαι σ' ένα κόσμο που δυστυχεί
χωρίς να μπορείς να ελπίζεις
παλεύεις με τη σκόνη με τους Θεούς
που σε πέρνουν και σε πηγαίνουν
εκεί που σε σπρώχνουν τα βήματά σου
στο όνειρο που τελειώνει
ίσως τώρα αρχίσεις πάλι να ζεις
και πάλι απ' την αρχή ν' αγαπήσεις τους νέους σου φόβους
και πάλι να λατρέψεις τις νέες σου αυταπάτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου