Μοναξιά,σπίθες σιωπής
από θρυμματισμένα κομάτια ζωής
επιλεκτικά δομημένα
χωρίς προοπτικές
πυκνά - αυστηρά - στεγνά
μακρινές αναλαμπές
μια κρούση, ύστερα παύση
μια ΦΩΤΙΑ
επαναπροσδιορίζει το μέγεθος της φυγής
τη νοτισμένη αλμύρα στα χείλη
μοναχικός καβαλλάρης
τυλιγμένος σε ομίχλη που καίει.
κι ούτε μια σκηνή θεάτρου
να παίξει το παραμύθι
πoυ εσύ έγραψες
χαράμισες το ταξείδι
σε μια σχέση κρυφή - αόρατη
μα πάντα υπαρκτή
κρυμμένη πίσω από λέξεις και σύμβολα
θάφτηκαν μέρες - μήνες - χρόνια
πήρε ο άνεμος θύμησες
στα σχίνα κρύφτηκαν ανεμοφτερουγίσματα φιλιών
που δεν έδωσες
τώρα μόνο λίγα στάχυα ξερά
κάποιου περασμένου καλοκαιριού
φυλαγμένα, ακουμπισμένα εκεί
μέσα σε πύλινα βάζα
δίπλα στο μεγάλο παράθυρο
της μεγάλης φυγής σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου