΄Ενα άγαλμα στον βυθό




Απελπισμένο άγαλμα στον βυθό
παραδομένο στη φθορά
θρηνεί τη μοναξιά
βιάζει τον χρόνο ειρηνικά
ερωτεύεται
απομονώνοντας μορφές
μ' ευγενική τρέλα
επαιτεί την αγάπη



2 σχόλια:

melian είπε...

Ίσως να προσμένει το χέρι που θα το βγάλει από το βυθό και θα του δείξει το φως του ήλιου.

Χαίρομαι που σε βρίσκω Σοφία!
Τα ποιήματά σου είναι γεμάτα ευαισθησία και λυρισμό!

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

elmelissa...
Η γενναιοδωρία είναι γνώρισμα των επαρκών ανθρώπων.Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Προσωπικά είμαι ευτυχής όταν άνθρωποι που εγώ εκτιμώ το έργο τους εκφράζονται για μένα όπως εσύ.Κρίκο τον κρίκο λοιπόν ας ενώσουμε την αλυσίδα της ποίησης κι ας δούμε που θα μας βγάλει...
Σίγουρα θα ξαναβρεθούμε