που οι
φωνές σίγησαν
μια σκιά
αναζητά
ίχνη ψιθύρων
ατέρμονων
διακαών πόθων
που
διυλίζονται σε αποστάσεις
και
ολογράμματα
πληγώνουν
οι ευωδιές
στα
λερωμένα πεζοδρόμια
της
έρημης πόλης...
Η σιωπή των εκρήξεων
μια
σιδερένια πανοπλία λύπης
ελκύοντας
κεραυνούς και θύελλες
στη σιωπή
των εκρήξεων
πάνω σε
τσαλακωμένα σεντόνια
γυμνή -
απροστάτευτη
από τις
κακουχίες
της
αφέγγαρης νύχτας
σκαλωμένη
στην
ανυπόκριτη ανεμόσκαλα
ικετεύεις
να
πιάσεις το τελευταίο αστέρι
λίγο πριν
οριστικά σβήσει
στο
μισοσκόταδο
μέσα στην
αντάρα της θλίψης
Ακατοίκητα συναισθήματα
ακατοίκητα συναισθήματα
επαληθεύουν φόβους αναμονής
στο ανέφικτο
στο αινιγματικό μέλλον
που σκουριάζει τη λήθη
προς τι λοιπόν η απονιά
στην αποθήκευση της θνητότητας
όταν σ’ ένα πορφυροφόρο δειλινό
κατοικεί η αιωνιότητα;
με τους αέρηδες να φυσάνε
κρύους χειμώνες
και ζεστά καλοκαίρια
συλλέγοντας κομμάτια
από τις άκρες κόκκινων φεγγαριών
υπολείμματα ακαθόριστων υποσχέσεων
απροστάτευτες οδηγούνται
στους μαιάνδρους
θλιμμένων πολεμοκάπηλων
υπενθυμίζοντας τη νίκη τους
σε ραγισμένους καιρούς
μα κανένα κάδρο
καμιά αφίσα
δεν χωρά την ανάμνησή σου
καμιά πραγματικότητα
δεν ορίζει το περίγραμμά σου
στους γεμάτους φωνές δρόμους
μόνον οι λέξεις σου με κυνηγούν
και ξωπίσω μου ασθμαίνοντας τρέχουν
μήπως και προλάβουν
την αθωότητα του δειλινού
στεφανώνουν
απαλά το απραγματοποίητο
και τη
ραγισματιά ενός άστρου
που
τρεμοσβήνει στον απέναντι τείχο
μια
γυναίκα μόνη
σέρνεται
σκυφτά ως το παράθυρο
αναπολώντας
έναστρους ουρανούς
και
φεγγάρια ολόγεμα
τότε που
τρύπωναν δειλά
χωρίς
ρωγμές
σε
στρωμένα κρεβάτια
Αποδοχή
Όσο κι αν προσπαθείς
να σπάσεις τον χρόνο
στην αγχόνη της καθημερινότητας
πάντα μια λύπη θα απλώνεται
τη στιγμή που η ορθότητα ακουμπά
τα δευτερόλεπτα της αιωνιότητας.
Έτσι, εξόριστος μετεωρίζεσαι
ανάμεσα
στο άπειρο και στην πραγματικότητα
ξοδεύοντας αλόγιστα την γαλήνη
που φέρνει η αποδοχή του
χρόνου
που φεύγει...
Γράφω
λέξεις στα κύματα
μα τις
παίρνει ο άνεμος
ως εκεί
που εσύ αγναντεύεις
το
πέλαγος
αναπολώντας
το κορίτσι
που
σεργιανούσε
σε
δειλινά προσπελάσιμα
με τα
πέπλα της ανοιχτά
ν’
αγκαλιάζουν την θάλασσα
στέλνοντάς
σου μηνύματα
ως νάρθει
η στιγμή
που πάλι
ξανά
θα
ενθρονιστείτε
στην
απεραντοσύνη της !
εδώ και χρόνια
παλεύουν με κύματα που
σπάνε
από την οδύνη της απουσίας
συλλαβίζοντας
όλους τους πνιγμούς και
τις θύελλες
πάνω στου σώματός μου
το άκλιτο αοριστολογικό
πετρώνοντας υπολείμματα
στιγμών
που χάθηκαν στην άβυσσο
της αεικίνητης ψυχής σου
Λυτρωτικά όνειρα
Λυτρωτικά όνειρα
αφηγούνται σιωπές
στις περιοχές του χρόνου
διυλίζοντας
ενοχικά τραύματα
εθισμένα στη λήθη.
Ίσως
κάποτε
Ίσως κάποτε συναντηθούμε
μπρος σ’ ένα πέλαγος
κι αντικριστά στον άνεμο
ξεφλουδίσουμε τις ψυχές μας
ίσως τότε
από την μνήμη της θάλασσάς μας
να ξεδιψάσουνε σιωπές
με ένα χαμόγελο στα χείλη
κι ένα φιλί στην αλήθεια
καταφέρουμε να πνίξουμε
τον θυμό των κυμάτων
στις αποδημίες των δακρύων.
Ακολουθώ
Ακολουθώ
τα ίχνη σου στο νερό
αναζητώντας
μια
τελευταία υποψία αγάπης
με
ασώματες σπονδές
στους
ανύπαρκτους βωμούς
των
κυμάτων
2021 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Με μια
στάλα μνήμης - δράσης - αισιοδοξίας
ας
υποδεχθούμε
με
αισθήματα συλλογικότητας και αλληλεγγύης
το 2021
καταργώντας
αγκυλώσεις και αδιέξοδα
για να
ανακαλύψουμε από την αρχή
την πηγή
της απλότητας
που φέρνει γαλήνη!
Σοφία
Στρέζου
Χαιρετισμός στο Φως
Το
άγγιγμα μιας στιγμής
είναι σαν
την αλήθεια
που
χαιρετίζει το φως
φλυαρώντας
σιωπή
στη ρέουσα
άρνηση!
Ναυαγός
Ναυαγός…
σε κύματα θυμού χωρίς
μνήμη
φοβάσαι τη σιωπή της
μέδουσας
την άρνηση του στρειδιού
στο άνοιγμα
μη τύχει και χαθεί το
μαργαριτάρι
μη τύχει και χαθεί το
αόρατο που αισθάνεσαι
σαν μετράς τον χρόνο
με βήματα στο παρελθόν που
ξέγραψες
επαναλαμβάνοντας πορείες
σε κύκλους
που οριστικά και
αμετάκλητα έχουνε κλείσει.
