Ελπίδας επέκεινα
Δεν ξέρω
αν θα μπορούσες να καταλύσεις
το τείχος των δακρύων
σε οδοιπορικά άπνοιας
σαν εποπτεύεις λύπες
και την αθωότητα πυρόηχων
στεναγμών
στα όρια
μιας καταγεγραμμένης
θλίψης.
Κι όσο κι αν γίνεσαι αερικό
ξωτικό που ταξιδεύει
σε δύσβατες ενδοσκοπήσεις
οι λέξεις διολισθαίνουν
στην απόγνωση
μιας επωμισμένης αυταπάτης
φτερουγίζοντας άρνηση
σε επισκοπούμενες ριπές
ανέμου
που υποστέλλουν φυσήματα
στο επέκεινα… της ελπίδας.
