Στο τρένο την είδα...
να της κρατά κάποιος σφιχτά το χέρι…
κοιτούσε αδιάφορα
γράφοντας στο νοτισμένο τζάμι
την κραυγή της σιωπής της
κανείς δεν την έβλεπε...
είχε κρύο
με τον χρόνο σταματημένο στην ίδια ώρα
στο ίδιο βαγόνι
κουβαλούσε στους ώμους σελίδες
γεμάτες αναμνήσεις μιας ζωής αλλοτινής
περασμένης
ξεχασμένης
το τζάμι δάκρυζε
τα δικά της δάκρυα
δίχως να νοιάζεται
αν θα χάσει
πόσος πόνος έβγαινε
σαν σφύριζε το τρένο…
στο έβδομο βαγόνι καθόταν
εκεί την είδα παγωμένη
να φορά ένα κόκκινο κασκόλ
και κόκκινα γάντια
αυτός δεν ήταν πουθενά
μόνον αυτή πήγαινε εκεί
που η μοίρα και το τρένο την οδηγούσαν
στα απροσπέλαστα,
ακολουθώντας μιαν ανεξήγητη πορεία
έξω από την ίδια και από εκείνον
που κάποτε της κρατούσε
στο ίδιο βαγόνι σφιχτά το χέρι
δεν ορίζει πια - μήτε ορίζεται
στις προσχεδιασμένες διαδρομές
υποχωρεί στις πρώτες σταγόνες
στο φύσημα τ' ανέμου
στα κύματα που στέλνει ο ήχος
και καθώς τρέχει το τραίνο
τρέχουν με την ίδια ταχύτητα
οι χτύποι της δικής της καρδιάς
αφήνεται…
δεν συνομιλεί
ακόμα κι ο πόνος την εγκαταλείπει
η σιωπή διπλώνει με χαρακιές
τον ψίθυρο της ανάσας
υποτάσσεται…
παραιτείται…
χάνεται…
γίνεται γραμμή…
ξεχασμένη ράγα στο χρόνο...
