Πάλι χθες βράδυ είδα τους Κένταυρους
με φλεγόμενα πουκάμισα
να βάζουν φωτιά στα όνειρα αθώων,
νομίζοντας πως είναι θεοί
να ασελγούν άθεα
στις μεγάλες απελπισίες και τις μικρές προσδοκίες
εκείνων που κάθε νύχτα
η θλίψη θερίζει τη χαρά της αναμονής
μιας καινούργιας μέρας.
Πώς να υφανθούν και που το υφάδι
για να υφάνουμε εκείνο που ξηλώθηκε
με φανατισμούς που καίνε
την αδιαφορία στις στάχτες
και μια θλίψη άσπιλη
στη πύλη της κόλασης;
Φυγόκεντροι αντίλαλοι ηχούν
τους καλπασμούς των εμπρηστών ονείρων
με τη σελήνη να μισεί
τους Κένταυρους
και να θρηνεί
τους ονειροπόλους…
