Τι κι αν απόψε οι μύθοι αγρυπνούν,
τα είδωλα γκρεμίζονται
στην άρνηση του χρόνου
προσκυνώντας την σκόνη
με σφαγμένη σιωπή.
Αμίλητα υποτάσσονται
στις ραγισματιές καιρών αόριστων
φράζοντας ερμητικά
την τελευταία χαραμάδα επικοινωνίας
μη αντέχοντας άλλο κραυγές απουσίας
στις συμπληγάδες που στήθηκαν
για να αναχαιτίζουν όνειρα κι επιθυμίες
σε επικές πλεύσεις.
Μετέωρα μένουν δάκρυα αφίλητα
κερνώντας θάνατο
στα νηολόγια του Αχέροντα,
ταράζοντας ύπνους άυπνους
ξορκίζοντας φαντάσματα αφανέρωτα
την ώρα που κουβαλούν
τεμαχισμένες μνήμες
στις ποντοπορίες της λήθης ..
