Όταν θα πάψει ο θυμός να χορταίνει τα βράδια
πάλι η λύπη θ' αρχίσει να στήνει χορό
να θριαμβολογεί που κέρδισε
στην αιώνια αντιπαλότητα
καταθέτοντας σε νεκρούς άθαφτους
τα προνόμια της θλίψης.
Στις βεγγαλικές καύσεις θα καίγονται
λάφυρα δεμένα στη συνέχεια μιας συναυλίας
που άδοξα έληξε
στους σταθμούς της σκέψης,
με κείνα που στέγνωσαν
σε παραμιλητά συγνώμης
που δεν ειπώθηκε ποτέ
σε νυχτωμένες μέρες.
Ίσως κάποια στιγμή
που οι νύχτες
άλλη μια φορά θα μικραίνουν
τον παγιδευμένο χαμό
με το φως να ξεβάφει το μαύρο,
να θυμηθείς να πνίξεις θυμούς
σε θάλασσες μεγάλες
στα μάτια της...
