Ποιος φεύγει πρώτος
και ποιος νοιάζεται,
ο πόνος είναι ίδιος
σε ανοιχτές γραμμές αποχωρισμού
όταν τα αισθήματα κόβονται
μοιράζονται σε ξένες στεριές
με πολιορκίες ψεύδους
με αιμορραγούμενα άλλοθι
στην ηχώ μιας απουσίας
στους αδιάφορους μαγνητισμούς του λευκού
που τώρα έλκουν την δική σου παράνοια
νοσηλεύοντας τις μνήμες
εκείνες που μια-μια έχτισες
σε άδεια κάμαρα
κλείνοντας όλα τα παράθυρα στο φως.
Φτωχότερες οι λέξεις, δεν κραυγάζουν
δεν συνωμοτούν στην άκρη του απεγνωσμένου,
εμφυτεύουν απώλειες διπλωμένες
σε μαντήλια που χώρεσαν δάκρυα
μιας φυγής ανυπότακτης
με κλεμμένα λάφυρα ασήμαντης νίκης
στην σημαντικότητα μιας ήττας
που κέρδισε χρόνο με σπασμένες μέρες
γεμάτες ήλιο και φεγγαριού λάμψεις.
Τώρα οι νύχτες επιστρέφουν
κι οι πτώσεις γίνονται πτήσεις
σ' ανείπωτες αλλαγές που ο καιρός φέρνει
στα σύνορα των ποιημάτων
καταγράφοντας την δική σου παραίτηση.
