Μια στιγμή αρκούσε για να γίνεις άνεμος
που καταδιώκεται από βήματα
από ήχους λέξεων
στους ορίζοντες μιας σκηνής αλλοτινής
τότε που έσταζες σύννεφο λευκό
πάνω σε κώδικες
τους έσπαγες γράφοντας στο χαρτί ότι σε πόναγε
ζωγράφιζες ότι τα μάτια έβλεπαν στην πλάνη που μάγευε.
Έμεινε πίσω η πέτρα να ιχνογραφεί το φύσημα τ' αγέρα
το χέρι που έσφιξες
κι ύστερα έμεινε αφημένο άκρο στη δύση
την απουσία να ψάχνεις
με βλέμμα γυαλί
στραμμένο στο σώμα
που ονειρεύεται-αναζητά-θέλει.
Κλέβεις το αθεράπευτα δοσμένο μου όνειρο
το σταγμένο από την δική σου μέθη
διπλώθηκε για να τυλιχθεί σε μια σελίδα μόνο
ανένταχτο στο γύρισμα του χρόνου
ένα βήμα πίσω γεμάτο ελπίδα
στάχτη που φωτιά θα μπορούσε να γίνει
να υμνεί ραψωδίες σε περιπολίες σιωπής
ανακυκλώνοντας παρελθόν με παρόν
που γίνεται φυλακισμένο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου