Α-φηγηματική του Α

Πόρτες, παράθυρα όλα έκλεισαν
μαζί μ' ένα θλιμμένο καλοκαίρι
που δεν μπόρεσα να το ζήσω
κι ένα φθινόπωρο που φθάνει
θλιμμένο κι αυτό
κλέβει τα όνειρα που είχα για μας
κλέβει χάδια που σούστελνα κρυφά με τον άνεμο
σε κείνες τις νυχτερινές συνεδρίες
τότε που στην αγκαλιά μου σε κράταγα

Τώρα πονάει εκείνο το Α της Α-πουσίας σου
και το Α της Α-πελπισίας με παγιδεύει σε ιστούς
χάρτινα καράβια μου στέλνει
για να ταξιδέψω σε γεύσεις θανάτου
του δικού μου θανάτου
πάνω σε ίχνη από τσαλακωμένα σεντόνια
που αφηγούνται την Α-πόγνωση
του τέλος που ήρθε, πριν γίνει Α-ρχή
από τα Α-ποφλοιωμένα φιλιά
που δόθηκαν σε έρημα κρεβάτια
σε βουβά τριξίματα
να ειρωνεύονται την Α-ναπηρία
μιας κομματιασμένης ψυχής
από τα δικά σου λόγια
από το Α-κίνητο στα μάτια σου
σαν παλιά σιωπηλή φωτογραφία
Α-μίλητη με το βλέμμα εστιασμένο στον φακό
κάποιου πλανόδιου που αιχμαλώτισε την ψυχή
σε παγωμένο φόντο
σαν τ' Α-ποξηραμένα λουλούδια των βάζων
που δεν διψούν πια
σαν επίλογος σε τελειωμένο βιβλίο
μετέωρη εκεί Α-νάμεσα στα χείλη
που δεν τα χόρτασαν

Έμεινα να σε κοιτώ πληγωμένο
σ' όλες τις φωτογραφίες του δρόμου
που είχαν το ραγισμένο σου βλέμμα,
μ' έσκιζαν απροσχεδίαστα
με λιθοβολούσαν τα βλέφαρα
τα κρυμμένα πίσω από τα μαύρα σου γυαλιά
ενώ αιμορραγούσα, ξεψυχούσα με χείλη στεγνά
ικέτευα να φανείς
καταργούσα όλες τις μνήμες
για να ξεγλιστρήσω, ν' αρμενίσω στη σκηνή
με μοναδικό θεατή Εσένα.